Komedia

Andre „Dre” Johnson (Anthony Anderson, Faceci z dzieciakami) ma świetną pracę, piękną żonę Rainbow (Tracee Ellis Ross, Przyjaciółki), czwórkę dzieci oraz kolonialny dom na przedmieściu. Jednak czy odniesiony sukces nie sprawił, że jego czarna rodzina zbytnio zasymilowała się z białym otoczeniem? Z niewielką pomocą swojego taty (Laurence Fishburne, Matrix), Dre postanawia nadać swojej rodzinie poczucie tożsamości kulturowej, która uhonoruje ich przeszłość, jednocześnie wychodząc w przyszłość.

John Callahan to autentyczna postać i ulubieniec samego Robina Williamsa (właśnie on podsunął Van Santowi pomysł realizacji tego obrazu). Inspirowany autobiograficzną książką komediodramat zaczyna się od przedstawienia burzliwej młodości Johna. Wypadek, do którego doszło pod wpływem alkoholu, uczynił z Callahana kalekę, ale nie stępił jego temperamentu. Przykuty do wózka inwalidzkiego mężczyzna postanowił zdobyć sławę jako niestroniący od prowokacji i obsceniczności karykaturzysta.

Anne (Victoria Abril), spełniona młoda kobieta, jest matką trójki dzieci, które urodziła z trzema różnymi mężczyznami. Dzieci nie znają ojca, a ojcowie nie wiedzą, że mieli dziecko z Anne. Jednak pewnego dnia jedenastoletni syn postanawia, że ​​nadszedł czas, aby spotkać się z ojcem. Wtedy wkracza babcia i organizuje dwutygodniową niespodziankę do Meksyku z Anne, jej dziećmi, ojcami i ich rodzinami.

Taksówkarz Daniel jest właścicielem wspaniale wyposażonej taksówki, która umożliwia mu błyskawiczne przewożenie pasażerów. Tymczasem w Marsylii zaczyna działać gang złodziei, którzy okradają banki. Przestępcy wciąż wymykają się stróżom prawa. Nieoczekiwanie policjant Emilien, przyjaciel Daniela, odkrywa kryjówkę bandy.

Być jak Stanley Kubrick (ang. „Colour me Kubrick”), reż. Brian W. Cook, to film o słabości zwykłych ludzi i współczesnej obsesji na punkcie kreowania rzekomych sław. Odkrywa prawdę o konsekwencjach płynących z próżnej potrzeby pozornej przynależności do wielkiego świata. Główny bohater, Allan Conway (John Malkovich), chcąc poznać słodki smak lepszego życia, podszywa się pod postać światowego filmowca Stanleya Kubricka. Kłamstwo zawsze wyprzedza o jeden krok prawdę i gdy mamy oszusta w zasięgu ręki, wymyka się… Zdaje się czytać w naszych myślach…

Piotruś, 30-letni bezrobotny mężczyzna, mieszka samotnie w kawalerce na śląskim blokowisku. Utrzymuje go matka, która co miesiąc oddaje mu połowę swojej renty. Nocami dręczą bohatera koszmary. Śni mu się, że zjada matkę żywcem, jak kanibal. Piętnastego dnia miesiąca matka przychodzi zapłakana. Listonosz, roznoszący przekazy emerytalne, uciekł z pieniędzmi w nieznanym kierunku. Ponieważ matka wyjeżdża do sanatorium, Piotruś musi przeżyć miesiąc na własny rachunek.

Czterdziestoletnia Peggy Sue przygotowuje się do spotkania rocznicowego z okazji dwudziestopięciolecia zdania matury. Na spotkaniu będzie miała szansę spotkać się ze swoimi rówieśnikami i poznać ich historię od czasu rozstania się po skończeniu szkoły. Jej problemem jest fakt, że w szkole była dziewczyną najpopularniejszego chłopaka w szkole, później wyszła za niego za mąż, a teraz jest z nim w trakcie rozwodu. Podczas balu Peggy Sue traci przytomność i gdy otwiera oczy, okazuje się, że jest ponownie w roku 1960. Peggy Sue będzie miała możliwość zmiany biegu wydarzeń, które doprowadziły jej małżeństwo do rozpadu. Czy z niej skorzysta? Czy wystarczy jej czasu?

Astronautka, degustatorka piwa, strażniczka leśna, a może autorka poczytnych komiksów? Ostatnią rzeczą, jaką można by zarzucić głównej bohaterce filmu imieniem Rakel (w tej roli wschodząca gwiazda skandynawskiego kina Kristine Kujath Thorp), jest brak pomysłu na siebie. Na długiej liście planów z pewnością nie ma jednak zajścia w ciążę. A już na pewno nie teraz. Zwłaszcza że dziewczyna wcale nie jest pewna, kto jest ojcem dziecka. Młoda kobieta stoi przed nie lada dylematem, bo o „problemie” dowiaduje się w szóstym miesiącu ciąży, gdy na jej usunięcie jest już za późno. Tymczasem tytułowe ninjababy co rusz daje o sobie znać. Nie tylko za sprawą rosnącego brzucha bohaterki, ale stając się też naczelnym komentatorem życiowych wyborów Rakel. Złośliwym, do bólu szczerym, ale przede wszystkim niezwykle zabawnym.

Harold wiedzie perfekcyjnie stabilne życie: ma miłą żonę, dom na przedmieściach i pracę w korporacji. Pewnego dnia jednak ten domek z kart zaczyna walić mu się na głowę, a Harold odkrywa, że przez lata dawał się wykorzystywać i oszukiwać, tym którym ufał najbardziej. Wysłany w służbową podróż do Meksyku, wiedząc już, że ma stać się kozłem ofiarnym w pewnym grubym przekręcie, Harold postanawia pokazać wszystkim środkowy palec i odegrać się za swoje krzywdy, zdobywając przy tym sporą fortunę. Plan ma teoretycznie świetny, ale okazuje się, że świat meksykańskich karteli jest nieco bardziej skomplikowany i bezlitosny niż zakładał. Ścigany przez narko-bossa, płatnego zabójcę, swoich dawnych wspólników i FBI, Harold może liczyć tylko na siebie i pewną uroczą amerykańską turystkę, która nie skrzywdziłaby nawet muchy, a w każdym razie tak jej się dotąd wydawało…

Kiedy Miki zasypia podczas czytania „Alicji po drugiej stronie lustra” Lewisa Carrolla, śni, że przechodzi przez lustro w sypialni do krainy, w której meble i inne przedmioty się poruszają i można z nimi wchodzić w interakcje. Nie wszystkie jednak są przyjazne, a Miki wzbudza zazdrość króla talii kart tańcem z królową, więc pozostałe karty go atakują, a Miki musi uciekać z powrotem przez lustro, gdy budzi go budzik.